Tysiąclecie Państwa Polskiego: Pradzieje i Początki Państwowości Polskiej
Koronacja Bolesława I Chrobrego ( zwanym Wielkim) i jej znaczenie
Historia Polski sięga głęboko w czasy prehistoryczne, kiedy na terenach dzisiejszej Polski żyły plemiona kultury łużyckiej, przeworskiej i wielbarskiej. W okresie wczesnego średniowiecza, na obszarze przyszłego państwa polskiego funkcjonowały liczne plemiona słowiańskie, takie jak Wiślanie, Polanie, Mazowszanie i Pomorzanie.
Pod koniec IX wieku na arenę dziejową wkracza dynastia Piastów, której początki związane są z legendarnym Piastem Kołodziejem. Jego potomek, Mieszko I, uważany jest za pierwszego historycznego władcę Polski. Przyjęcie chrztu w 966 roku było kluczowym krokiem w procesie kształtowania się państwowości i przyniosło Polsce uznanie na arenie międzynarodowej.
Panowanie Bolesława Chrobrego – Droga do Koronacji
Bolesław Chrobry objął władzę po śmierci swojego ojca, Mieszka I, w 992 roku. Jego rządy były okresem intensywnego umacniania i ekspansji państwa polskiego. Już od początku Bolesław dążył do wzmocnienia swojej pozycji zarówno w kraju, jak i na arenie międzynarodowej. Jego polityka była agresywna, ale jednocześnie dyplomatyczna, co pozwalało mu skutecznie poszerzać granice i umacniać wpływy.
Polityka wewnętrzna
- Rozwój państwowości – Chrobry kontynuował dzieło Mieszka I, rozbudowując struktury administracyjne i wojskowe państwa.
- System grodowy – Umacniał sieć grodów obronnych i administracyjnych, które pełniły kluczową rolę w zarządzaniu państwem.
- Organizacja wojska – Utrzymywał silną drużynę książęcą, złożoną z zawodowych wojowników, oraz pospolite ruszenie, które pozwalało mobilizować większe siły w razie wojny.
Polityka zagraniczna i wojny
Bolesław Chrobry prowadził liczne wojny i kampanie mające na celu wzmocnienie pozycji Polski w Europie:
- Najazd na Kijów (1018) – Wyprawa kijowska była jednym z największych sukcesów Chrobrego. Wspierając swojego zięcia Świętopełka, zdobył Kijów i umocnił wpływy Polski na Rusi.
- Walki z Niemcami – Toczył liczne wojny z Cesarstwem Niemieckim, w tym konflikt z Henrykiem II zakończony pokojem w Budziszynie (1018), który potwierdzał polskie panowanie nad Milskiem i Łużycami.
- Wojna z Czechami (1003-1004) – Przez krótki czas Bolesław panował także nad Czechami i Morawami, lecz musiał się z nich wycofać pod naciskiem Niemców.
Dyplomacja
Bolesław Chrobry aktywnie uczestniczył w dyplomacji europejskiej, czego dowodem były jego dobre relacje z papiestwem i cesarstwem. Już w 1000 roku podczas Zjazdu Gnieźnieńskiego cesarz Otton III uznał Bolesława jako „brata i współpracownika cesarstwa”, co otworzyło drogę do koronacji. W trakcie wizyty Ottona w Gnieźnie Bolesław zaprezentował potęgę swojego państwa, a władca cesarstwa wręczył mu symboliczne insygnia władzy, w tym włócznię św. Maurycego.
Koronacja Bolesława Chrobrego w 1025 Roku
Bolesław Chrobry, syn Mieszka I i pierwszy koronowany król Polski, odegrał kluczową rolę w umacnianiu państwowości polskiej. Przez całe swoje panowanie dążył do wzmocnienia pozycji Polski w Europie i poszerzenia jej granic.
Koronacja Bolesława Chrobrego odbyła się w pierwszej połowie 1025 roku, prawdopodobnie w kwietniu lub maju, w katedrze gnieźnieńskiej. Ceremonia miała ogromne znaczenie, gdyż była symbolicznym zwieńczeniem wieloletnich starań o suwerenność Polski. Akt koronacji przeprowadziło duchowieństwo polskie, jednak brak jednoznacznych źródeł wskazujących, czy odbyło się to z pełną aprobatą papieską.
Niemieckie źródła historyczne dostarczają istotnych informacji na temat koronacji Bolesława Chrobrego w 1025 roku, choć ich ton często odzwierciedlał mówiąc oględnie niezadowolenie z tego wydarzenia. Roczniki Kwedlinburskie odnotowały, że po śmierci cesarza Henryka II, Bolesław, książę Polski, „podniesiony na duchu, trucizną pychy do tego stopnia zalał swoje wnętrzności, że zuchwale odważył się po namaszczeniu nałożyć sobie koronę”. Podobnie, kronikarz Wipo, kapelan cesarzy Henryka II i Konrada II, pisał, że Bolesław „przywłaszczył sobie, na wzgardę króla Konrada, insygnia królewskie i imię króla, czego zuchwałość niebawem śmierć unicestwiła”. Warto również wspomnieć o kronice biskupa Thietmara, który, choć zmarł w 1018 roku, dostarcza wielu informacji o Bolesławie Chrobrym i jego czasach. Thietmar interesował się polskim władcą, jednak w swoich relacjach pomijał niektóre sukcesy militarne Chrobrego oraz istotne wydarzenia, takie jak ślub syna Bolesława, Mieszka II, z Rychezą, siostrzenicą Ottona III. Niemcy w ówczesnym czasie nie stanowili monolitycznego królestwa, lecz byli podzieleni na liczne księstwa i marchie, co wpływało na ich politykę względem Polski.
Koronacja Bolesława Chrobrego w 1025 roku była wydarzeniem o ogromnym znaczeniu zarówno dla Polski, jak i dla całej Europy Środkowej. Był to moment, który zamykał długotrwały proces umacniania władzy i suwerenności państwa polskiego. Bolesław Chrobry, jako pierwszy koronowany król Polski, zyskał nie tylko prestiż w oczach swoich współczesnych, ale również znaczącą pozycję na arenie międzynarodowej. Jego rządy były symbolem zjednoczenia rozdrobnionych plemion i regionów, które połączył w silne i sprawnie zarządzane państwo.
Koronacja Bolesława miała fundamentalne znaczenie polityczne, gdyż stanowiła punkt zwrotny w procesie formowania się narodu polskiego. Jednocześnie, wydarzenie to było wyzwaniem dla ówczesnego porządku politycznego Europy. Niemieccy kronikarze, tacy jak Wipo i Thietmar, wskazywali na zuchwałość tego posunięcia, traktując je jako afront wobec cesarstwa. Koronacja ta odbiła się echem na stosunkach polsko-niemieckich, gdzie Bolesław niejednokrotnie konfrontował się z cesarzami niemieckimi, prowadząc wojny, negocjacje i zawierając sojusze.
Z perspektywy dzisiejszej, koronacja Bolesława Chrobrego jest symbolem narodowego jednoczenia i początkiem formowania się tożsamości państwowej Polski, która nie tylko przetrwała wieki, ale także zdołała wyjść z trudnych okresów, takich jak rozbiory, okupacja czy wojny światowe. To wydarzenie stało się fundamentem dla późniejszych pokoleń, które budowały Polskę jako niezależne i suwerenne państwo, umacniając poczucie przynależności narodowej, które trwa do dzisiaj. Od ówczesnych czasów do dziś w zasadzie nie zmieniło się w stosunkach Polska – Niemcy, a mianowicie Germańska chęć panowania nad Polską. Nigdy w naszej wspólnej historii nie było w zasadzie czasu, aby Niemcy wyrażali chęć partnerskiej koegzystencji. Dziś najlepiej moje twierdzenie pokazuje postawa Niemiec w UE w stosunku Naszego Kraju, w tym niezmienna chęć dominacji nad Polską i Polakami.
Koronacja Bolesława była również zapisem w historii Europy Środkowej, kiedy to małe państwo polskie zaczęło kształtować swoją pozycję w regionie. Wydarzenie to, mimo że przez niektóre narody nie zostało zaakceptowane, stanowiło ostateczny dowód na to, że Polska wkraczała na trwałe na mapę polityczną średniowiecznej Europy.
Osobiście mnie dziwi brak celebracji tego arcy ważnego wydarzenia przez Władze Państwowe i samorządowe.
Andrzej Bugajski
