Integracja sensoryczna oznacza, że każdy może odczuwać, postrzegać i doświadczać wrażeń zmysłowych.
Różne doznania pochodzą z naszego własnego ciała, inne z otoczenia. Są one następnie przekazywane do mózgu, gdzie są rozsądnie rejestrowane, klasyfikowane, porównywane i przechowywane.
Spostrzeżenia mogą następnie wyrazić się w odpowiedniej reakcji, np. W ruchu i planowaniu działań. Proces integracji sensorycznej rozpoczyna się w okresie prenatalnego rozwoju dziecka i okazuje się być procesem bardzo złożonym. Wszystkie obszary ośrodkowego układu nerwowego, które są niezbędne do zadowalającego, sensownego badania osoby z jej ciałem i otoczeniem, współpracują ze sobą integrując się.
Systemy sensoryczne współpracują ze sobą automatycznie i nieświadomie bez żadnego wysiłku.
Obraz naszego ciała rozwija się przede wszystkim z 3 podstawowych zmysłów (przedsionkowego, proprioceptywnego i dotykowego). Daje każdemu poczucie tego, kim i gdzie się znajduje. Zdalne zmysły (słuchowe, wzrokowe, smakowe i węchowe) mają również duże znaczenie dla dobrego rozwoju.
Mówi się o zaburzeniu integracji sensorycznej, gdy bodźce w mózgu nie są wystarczająco dobrze przetwarzane. Nie ma wystarczającej transmisji i przechowywania informacji z własnego ciała.
W efekcie informacje np. Pochodzące ze środowiska nie mogą być ze sobą skoordynowane i odpowiednio przetworzone. Zakłada się, że dziecko reaguje zbyt mocno (hiper), zbyt mało (hipo) lub zdezorientowane (dys) na informacje z 3 podstawowych systemów.
Na przykład, w systemie równowagi istnieją dzieci przesadzone / niedoinformowane oraz rozregulowane, a także wrażliwość skóry. W układzie głęboko wrażliwym (mięśnie, ścięgna i stawy) dzieci reagują niedoinformowaniem, tj. nieustannie poszukują głęboko wrażliwych bodźców, dzięki którym lepiej poczują swoje ciało.
Kiedy do specjalisty ?
– opóźniony rozwój motoryczny
– częste potykanie się lub upadki, „niezdarność”
– strach i niepewność podczas wspinaczki lub huśtania się
– nieprawidłowe zachowania społeczne, np. nagłe wybuchy złości, agresywność, strach i brak pewności siebie
– brak samoświadomości organizmu, np. nieprawidłowa ocena źródeł zagrożeń i brak dawkowania mocy
– niezdarność w malowaniu i posługiwaniu się długopisem, nożyczkami lub sztućcami / narzędziami
– opóźniony i niejasny rozwój ręki
– brak koncentracji i uwagi, mała wytrzymałość do radzenia sobie z grami
– wyniki w szkole są upośledzone, np. częściowe zaburzenia sprawności, trudności w czytaniu i pisowni, dysleksja, dyskalkulia
– Rozwój językowy jest opóźniony
– Wrażliwość na hałas
Jeśli zauważysz kilka z w/w cech u swojego dziecka, powinieneś porozmawiać z doświadczonym terapeutom Integracji Sensorycznej – SI. Wypracowanie, a następnie wdrożenie odpowiedniego modelu terapeutycznego pozwoli zwiększyć komfort życia nie tylko dziecko ale również jego opiekunom.
Co rodzic niemowlęcia powinien robić aby pomóc dziecku wypełni zintegrować wewnętrzne układy ? – o tym już w następnym artykule z serii – Poczytalnia Rodzica w Goleniów. NET
autor tekstu: dr Karolina Buchholz – psychiatra, psychoterapeuta dziecięcy
(red.)
